 |
Hipotermia, Arnaldur Indriðason
Lektor: Andrzej Ferenc
Czas: 8 godz. 25 min.
|
Brakowało mi powieści Arnaldura Indriðasona i mało
optymistycznego, ale przykuwającego uwagę obrazu współczesnej Islandii. Dlatego
z ogromną radością przywitałam Hipotermię,
kolejną odsłonę cyklu o detektywie Erlendurze Sveinssonie, jak zwykle w
rewelacyjnej interpretacji Andrzeja Ferenca.
W letniskowym domku zostaje znalezione ciało kobiety.
Nikt nie ma wątpliwości, że popełniła samobójstwo, mimo że jej bliscy twierdzą,
że to dla nich ogromny szok, a sama Maria nie była typem osoby targającej się na
własne życie. Sprawa zostaje zamknięta, jedynie Erlendur nie może pozbyć się
wrażenia, że coś jest w niej nie tak, dlatego wykorzystując wolny czas
rozpoczyna prywatne śledztwo, starając się odkryć, co popchnęło Marię do tego
czynu i czy na pewno nikt jej w tym nie „pomógł”. Im bardziej zagłębia się w jej
życie, tym smutniejszy obraz ukazuje się jego oczom. Obraz kobiety
niepotrafiącej pogodzić się ze śmiercią matki oraz wypadkiem sprzed lat. Jednak
czy to właśnie rozpacz po stracie rodziców skłoniła ją do ostatecznego?
Hipotermia nie
jest typowym kryminałem, owszem mamy tu ciało, brak natomiast oficjalnego
oskarżenia i tradycyjnego śledztwa. W zamian otrzymujemy mnóstwo rozmów i
wspomnień, z których ostatecznie wyłania się pełny obraz wydarzeń. Czy to źle?
Absolutnie nie, choć sprawia to, że akcja toczy się raczej powoli, a nacisk
położony jest na warstwie psychologicznej i obyczajowej, a nie kryminalnej.
Wspólną cechą powieści Indriðasona, którą od pierwszego
rozdziału, można dostrzec również w Hipotermii,
jest szary, przygnębiający, wręcz depresyjny obraz Islandczyków i
otaczającej ich rzeczywistości. Bohaterowie bieżącej książki mierzą się z
licznymi problemami osobistymi, rozwodami, samotnością i zawiedzionymi
nadziejami. Niemal każdy dźwiga swoje brzemię i ucieka przed demonami
przyjmującymi wprawdzie różne postaci, ale równie mocno oddziałującymi na
psychikę.
Inną kwestią, mocno zaakcentowaną w powieści, jest
zmierzenie się człowieka z utratą najbliższej osoby, tęsknota za nią, poczucie
krzywdy i niesprawiedliwości, a wreszcie chęć zbadania, czy istnieje życie po
życiu. Obserwujemy ten problem z różnych perspektyw, ale każda z nich jest
przejmująca i porusza swoją bezpośredniością, ale i bólem. Na pierwszy plan
wysuwa się z oczywistych powodów postać Marii i jej próby zmierzenia się ze śmiercią
matki, z którą łączyła ją tak bliska, że wręcz toksyczna zażyłość. Powraca także
motyw zaginionego brata Erlendura, którego wspomnienia prześladują policjanta,
mimo że od tamtych wydarzeń minęło kilkadziesiąt lat.
Podsumowując, Indriðason nie tylko nie wychodzi z formy,
ale z każdą powieścią utwierdza mnie w przekonaniu, że jest naprawdę dobrym
pisarzem i obserwatorem życia. Pozostaje mi mieć nadzieję, że kolejne części
cyklu wkrótce doczekają się polskiego przekładu, a tymczasem Was gorąco
zachęcam do poznania jego twórczości. Zwłaszcza jeśli jesteście fanami
kryminału w klimatach mroźnej Północy.
Za możliwość wysłuchania powieści "Hipotermii" serdecznie dziękuję Bibliotece Akustycznej.
Komentarze
Prześlij komentarz