"Pan na Wisiołach. Mroczne siedlisko" Piotr Kulpa

Tymoteusz Smuta miał niemal wszystko – oddaną żonę, uroczego synka, dobrze płatną pracę i duże, eleganckie mieszkanie w Warszawie. Postanowił jednak spełnić marzenie każdego mieszczucha zmęczonego gwarem i pędem życia w stolicy – przenieść się do małej, uroczej i malowniczej miejscowości, gdzie każdy poranek powitałby go śpiewem ptaków i gdzie znałby każdego sąsiada. Bardzo szybko jednak piękny sen zmienił się w koszmar…

Już prolog utwierdza nas w przekonaniu, że „Mroczne siedlisko” w pełni zasługuje na swój tytuł i że możemy spodziewać się po nim niepokojącej, naprawdę mrocznej opowieści. Oto główny bohater zjawia się w barze ze… sznurem na szyi. Nie może nic powiedzieć, nikogo nie rozpoznaje, po głowie kołaczą mu różne myśli, wiadomo, że przytrafiło mu się coś złego i to przez duże Z. Co więcej, prowadząca bar kobieta wygląda, jakby spodziewała się ujrzeć go właśnie w takim stanie. Co mu się przytrafiło? Gdzie jest jego rodzina? Dlaczego nikogo dookoła nie dziwi jego stan? Witamy w Wisiołach…


Autor wykorzystał jeden z popularnych motywów stosowanych w powieściach grozy. Mamy tu zamkniętą, otoczoną przez lasy wieś, w której rytm życia nie zmienił się od wielu lat i będąc w której aż trudno uwierzyć, że od ponad dekady jesteśmy już w XXI wieku. Co więcej, jej mieszkańcy są dziwni. I to delikatnie powiedziane. Odprawiają w lesie makabryczne obrzędy, wycieli wszystkie drzewa w obrębie wsi, a leczą się u miejscowego znachora. Niemal wszyscy zbliżają się do setki, bądź też dawno ją przekroczyli. Jedynym młodym człowiekiem jest niejaki Gajgaro, Cygan, przed którym nawet najwięksi i najstarsi czują respekt i strach. Dlaczego? Co takiego kryje w sobie smagły młodzieniec, nie rozstający się ze swoimi skrzypcami?

Jakby tajemniczej, wręcz hermetycznej wioski było mało, Piotr Kulpa sięgnął po kolejne znane motywy. Jednym z nich jest stary, odziedziczony po dziadkach Tymka, dom, do którego przeprowadzają się Smutowie. Panuje w nim dziwna atmosfera, czasem słychać głosy lub czuć czyjąś obecność. Jednak bez obaw, nic nie wskazuje na to, że jest to dom nawiedzony w sztampowy sposób. Czego jak czego, ale autorowi nie można zarzucić powielania schematów, mimo że wykorzystuje klasyczne motywy.

Odnosi się to także do postaci Czarusia, kilkuletniego syna głównego bohatera, który od wielu lat nie mówi – dlaczego, to już inna bajka, wprawdzie niezwiązana z Wisiołami, ale również przerażająca. Po przeprowadzce do nowego miejsca, chłopiec wykazuje niezwykły dar, zmieniający się stopniowo w przekleństwo, choć sam nie do końca zdaje sobie z tego sprawę.

To co odróżnia „Mroczne siedlisko” od wielu innych powieści grozy jest ogromna pieczołowitość, z jaką autor nakreślił postaci, przede wszystkim Smutów. W miarę rozwoju fabuły okazuje się, że małżeństwo Tymka i Magdy ma za sobą paskudny okres związany z alkoholizmem mężczyzny. Choć od kilku lat jest już trzeźwy, nie da się wymazać z pamięci piekła, jakie stworzył swojej rodzinie. Do tej pory odbija się ono na jego relacjach z żoną i z synem. I jak przyjdzie nam się przekonać, Smuta ma na sumieniu nie tylko unieszczęśliwienie swoich najbliższych, ale coś znacznie gorszego…

Strzałem w dziesiątkę jest narracja poprowadzona z punktu widzenia różnych bohaterów, zarówno pierwszo, jak i drugoplanowych, pozytywnych i tych mających zdecydowanie złe zamiary. Trudno przy tym wskazać postać, która (może z wyjątkiem Czarusia) wzbudza jednoznacznie pozytywne uczucia, niemal każdy ma swoją ciemną stronę, ślad zła i nikczemności odbity na duszy. Z drugiej strony, niemożliwe jest całkowite potępienie tych, którzy przynajmniej w teorii na to zasługują. Zbyt wiele jest tu nieuchwytnych niejasności, które pobudzają wyobraźnię i zaostrzają ciekawość, a jednocześnie utrudniają jednoznaczną ocenę tego, co widzimy.

Co tu dużo ukrywać, „Mroczne siedlisko” jest świetne. Ma wszystko to, co powinna zawierać porządna powieść grozy – niepokojącą atmosferę, wartką akcję, przyprawiającą o gęsią skórkę scenerię i dobrze wykreowanych bohaterów. Czego chcieć więcej? Chyba tylko drugiego tomu, który podobno ma się ukazać już w czerwcu.

Tekst napisany dla Secretum.pl

Komentarze

  1. Pierwsze słyszę o tej książce! A to jeden z moich ulubionych gatunków:) Ciężko teraz o dobrą książkę grozy, a tu jeszcze nasz rodzimy autor. Poszukam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj ciężko, niestety, ale polska groza ma się naprawdę dobrze :)

      Usuń
  2. Z każdej strony same pozytywne komentarze. A to znaczy, że to książka nie dla mnie, bo po jej przeczytaniu pewnie bałabym się wstać z łóżka w nocy. Wolę jednak wersję wyjazdu do małej miejscowości, żeby zbliżyć się do natury i "swoje miejsce na ziemi" ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja nie ukrywam, że lubię się bać, więc takie lektury to dla mnie cud, miód i orzeszki :)

      Usuń
  3. Zazwyczaj nie sięgam po powieści grozy, ale ta mnie jakoś pociąga:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie sposób oprzeć się spojrzeniu bohaterów na okładce ;)

      Usuń
  4. Miałam nadzieję, że będzie to dobra książka, bo idealnie wpisuje się w mój gust!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest nawet bardzo dobra, jestem ciekawa, co przyniesie kolejna część :)

      Usuń
  5. Brzmi intrygująco :) A okładka jest... niepokojąca. Nie mogę na nią długo patrzeć. Serio, serio.

    OdpowiedzUsuń
  6. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie ma co się na siłę zmuszać do gatunku, którego się nie lubi..

      Usuń
  7. To rzeczywiście bardzo popularny motyw. Który niesamowicie lubię. Więc jeśli autor go zepsuł... (chociaż wygląda na to, że nie;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zdecydowanie nie zepsuł, możesz sięgać po nią bez wahania :)

      Usuń
  8. Czytałam już kilka opinii na jej temat i mam ją w planach.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz