"Gringo wśród dzikich plemion" Wojciech Cejrowski

Tytuł Gringo wśród dzikich plemion
Autor Wojciech Cejrowski
Wydawnictwo Poznaj świat
Data wydania 2006

Stron 263

Wojciecha Cejrowskiego można kochać lub nienawidzić. Jego radykalne poglądy raczej nie przysparzają mu tłumu zwolenników, jednak nie można odmówić mu talentu do snucia fascynujących opowieści. Większość z Was z pewnością oglądała przynajmniej kilka odcinków jego programów podróżniczych. To właśnie one zachęciły mnie do sięgnięcia po książkę „Gringo wśród dzikich plemion” – relację z wypraw autora do krajów Ameryki Południowej i jego spotkań z ostatnimi dzikimi plemionami zamieszkującymi tereny Amazonii.

Z charakterystycznym poczuciem humoru i ironią Cejrowski prowadzi nas poprzez niedostępną dżunglę i ukryte w niej wioski, których mieszkańcy wprawdzie słyszeli o białym człowieku, ale do tej pory go nie widzieli. Nie ukrywa przy tym, że taka wyprawa to nie tylko wspaniała przygoda, na której człowiek może się zrelaksować i pooglądać fascynującą florę i faunę. Wręcz przeciwnie, uświadamia czytelnikom, że to co zwykle widzimy w programach podróżniczych lub o czym czytamy w tego rodzaju książkach (także jego autorstwa) to jedynie część prawdy.

Pamięć ludzka działa jak detergent – wypiera ze wspomnień prozaiczne prawdy a pozostawia tam jedynie zgrabną osnowę wydarzeń […]. Gdybyśmy pamiętali wszystko tak, jak się zdarzyło naprawdę, wówczas uczciwą relację z niniejszej wyprawy trzeba by zawrzeć w jednym bardzo topornym zdaniu: „Szliśmy cztery dni i cały czas swędziało”.

Najbardziej fascynującymi fragmentami były dla mnie opisy zderzenia obydwu kultur i cywilizacji – „białej”, zachodniej oraz indiańskiej. Cejrowski barwnie wprowadza w realia życia mieszkańców dżungli, nie oceniając, nie krytykując i wykazując się przy tym olbrzymią tolerancją. W każdym zdaniu można dostrzec ogromny szacunek i sympatię, jaką darzy Indian oraz ich sposób myślenia i życia. Wielokrotnie można wyciągnąć wniosek, że świat byłby dużo lepszym miejscem, gdybyśmy przejęli ich zwyczaje, zamiast na siłę ich „cywilizować”.

Wy Biali znajdujecie swoje szczęście w ruchu, a my w bezruchu. Wy musicie ciągle coś zmieniać, porządkować, ulepszać, a my poszukujemy stanu ukojenia… I kiedy go znajdziemy, to wolimy się nie poruszać, żeby niczego nie zepsuć. […] Dla Ciebie, gringo, ten mój hamak jest pełen nudy. Dla mnie to raj na ziemi.

Z dużym zainteresowaniem przeczytałam również relacje polskich misjonarzy pracujących w indiańskich wioskach. Wbrew pozorom ich codzienność wypełnia nie tyle nawracanie kolejnych „dzikusów”, a walka o stworzenie im lepszych, godnych warunków życia. Zamiast kolejnej kaplicy czy kościelnego dzwona, ważniejsze jest dla nich wykopanie studni czy sprowadzenie kompetentnego lekarza. Cejrowski, znany ze swojego radykalnego podejścia do spraw Kościoła i wiary, naprawdę bardzo pozytywnie mnie zaskoczył krytykując nieodpowiedzialnych misjonarzy, działających często wedle zasad przypominających Świętą Inkwizycję. Apeluje, że zakazywanie dawnych praktyk i niszczenie autorytetu szamanów bez zaoferowania czegokolwiek w zamian prócz pięknych słów jest złe i niegodziwe.

Chcecie, żeby „dzikus” przestał ganiać po lesie w spódniczce z liści? W porządku, ale nie zaczynajcie od zabierania spódniczki. Najpierw dajcie mu spodnie – a l t e r n a t y w ę. Nie wolno, w imię nowej religii, odbierać Indianom możliwości ratowania życia. Nie podobają się czary? – w porządku – nauczcie ich nowoczesnej medycyny, albo w miejsce szamana sprowadźcie lekarza […]. Pan Bóg był w dżungli i mieszkał z Indianami na długo zanim przyszli misjonarze. Był tam od stworzenia świata. Kto temu przeczy, podważa dogmaty wiary i nie nadaje się na misjonarza.

Najbardziej rozbawiły mnie chyba opisy zmagań podróżnika z miejscowymi urzędnikami i strażnikami przeprowadzającymi kontrole na granicach. Opisywane w książce wyprawy miały miejsce głównie w latach osiemdziesiątych, więc w zależności od kraju, do którego chciał wjechać podróżnik, był traktowany albo jako komunistyczny terrorysta, albo parszywy przeciwnik socjalizmu (było wtedy głośno o „Solidarności”). Uważacie, że Polska z okresu PRL-u była krajem urzędniczego absurdu? Poczytajcie o Hondurasie i Gwatemali!

„Gringo wśród dzikich plemion” to jedna z najlepszych książek podróżniczych, jakie miałam okazję przeczytać. Zapewniła mi wspaniałą kilkugodzinną rozrywkę i zaostrzyła apetyt na kolejne publikacje Wojciecha Cejrowskiego. Zdecydowanie polecam!

Moja ocena: 5+/6

Komentarze

  1. Widziałam ją niejednokrotnie w bibliotece, za każdym razem jednak decydowałam się na coś innego. Skoro jednak warto - następnym razem biorę ją ze sobą : >

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeśli tylko lubisz książki podróżnicze, to z pewnością się nie zawiedziesz :)

      Usuń
  2. Wojciecha Cejrowskiego - podróżnika i jego książki i programy bardzo lubię:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To tak jak ja, w kwestie polityczne i religijne już się wolę nie zagłębiać ;)

      Usuń
  3. Kocham podróże, więc książka jest obowiązkowa dla mnie :DD A jeszcze nie czytałam nic Cejrowskiego wiec pora to nadrobić ^^

    OdpowiedzUsuń
  4. Uwielbiam Cejrowskiego jako gawędziarza i podróżnika, inne aspekty jego osobowości raczej mnie odstręczają:) Książka czeka w kolejce i mam wielką frajdę odwlekając przyjemność jej przeczytania w czasie:)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  5. parę dni temu dodałam parę słów o tej książce, również bardzo mi się podobała, spędziłam z nią wspaniałe chwile :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie lubię Cejrowskiego jako osobowości, ale opowiadać o podróżach to on umie ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Czytałam książkę, jest naprawdę genialna i z humorem:-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Czytałam tę książkę - była to moja pierwsza przygoda z twórczością Cejrowskiego. Spodobało mi się na tyle, że zapragnęłam sięgnąć po kolejne książki tego autora. :) Pisze bardzo ciekawie i z humorem, czyli tak jak lubię.

    OdpowiedzUsuń
  9. Już dawno ,miałam ochotę na jakąś jego książkę, zwłaszcza gdy widziałam że ktoś czyta, a twoja recenzja jeszcze bardziej mnie zachęciła. Muszę kupić.

    OdpowiedzUsuń
  10. Czytałam tylko we fragmentach, ale skoro to jedna z najlepszych książek podróżniczych to chyba się skuszę na całość :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Nie, Kasiu. Jest jeszcze trzecia możliwość: nie znać go kompletnie. Niemożliwe? A jednak, uchowałam się. Sypię czerep popiołem i obiecuję poprawę:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To mnie totalnie zaskoczyłaś! Ale składam to na karb miejsca zamieszkania ;)
      Luknij sobie :)
      http://www.youtube.com/watch?v=MgcCaxmcVXA

      Usuń
  12. Lubię oglądać jego program, aczkolwiek jako człowiek jest dla mnie bardzo antypatyczny i zadufany w sobie. Nie wiem czy jego książka to dobry pomysł dla mnie, chyba niekoniecznie.

    OdpowiedzUsuń
  13. Podobała mi się ta pozycja, ale wcześniej czytałam "Rio Anaconda"- rewelacja, więc "Gringo" jednak odrobinę mnie rozczarował.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Rio Anaconda" jeszcze przede mną, ale skoro jest lepsza od "Gringo" to już się jej nie doczekam :)

      Usuń
  14. czasami zdarzało mi się oglądać programy w tv prowadzone przez tego pana, jednakże po książkę raczej bym nie sięgnęła
    pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  15. Czasem oglądam programy Cejrowskiego, są naprawdę bardzo ciekawe. Jakiś czas temu próbowałam sięgnąć po książkę, wypożyczyłam ją z biblioteki, ale jakoś zwróciłam ją nieprzeczytaną. Może jednak kiedyś się na nią skuszę....

    OdpowiedzUsuń
  16. Cejrowski jest jaki jest, mozna go lubic albo nie, ale czasami podzielam jego "filozofie" ;)

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też podzielam jego niektóre poglądy - zwłaszcza podobało mi się, gdy postulował, by na swojej ziemi każdy mógł bez problemów stawiać dom, szopę, czy cokolwiek mu się podoba. Bez niezbędnej obecnie sterty zgód, akceptacji i innego biurokratycznego absurdu...
      Pozdrawiam :)

      Usuń
  17. Uwielbiam Cejrowskiego, zarówno w wersji książkowej, jak i w programach. Od jego książek zaczęło się moje zainteresowanie literaturą podróżniczą :)

    OdpowiedzUsuń
  18. mam na półce, egzemplarz rodzinny, czeka na swoją kolej czyli jak przeczytam wszystko co ma jakis termin do oddania, ale skoro nawet Ty polecasz to chyba szybciej się do niego zabiorę

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz